JOE CREPÚSCULO
No primixenio, nos suburbios de Chicago e Detroit, cocéronse as cancións que despois, a finais dos anos 80 e 90 do século pasado, trasladáronse a Europa en forma de celebracións que xiraban ao redor do baile que xeraban aqueles trovadores mesturando os sons americanos coa electrónica de baile europea. Daquelas poetas líricos da música disco, marcados polo ritmo e o desexo, xurde o trovador tecno Joe Crepúsculo.
Despois de períodos de escuridade, o ser humano necesita unha voz e un cancionero que o leve ao éxtase: o devir da vida e a morte é indisoluble ao fasto, ao hedonismo e ao baile. “Trovador Tecno” é iso, unha celebración electrónica goliardesca oficiada e transmitida por un trovador que destila os mellores ritmos para tal ocasión. Joe volve con capa e cancionero irrefutable da man do xograr Aaron Rux, o outro protagonista deste manxar electrónico.
Vendas clubbing servidas como cacahuetes no novo disco de Joe Crepúsculo: un compendio-degustación dun menú universal. As cancións de Joe son pílulas para a alma e os pés, e é nese sentido onde desfrutamos do mellor Joe: do oficiante que fai partícipe do xolgorio. A electrónica que elaborou xunto a Aaron Rux é un agasallo para a historia cultural do século XXI: antropoloxía dance. Dende “Carreteras de paixón” -canción que abre “Trovador Tecno”, até o seu peche con “Brindar”, este dúo de occitanos do tecno desprega un catálogo irrefutable de xoias para a pista de baile.
“Tecnocasa” ou “Jose House” teñen xa un lugar privilexiado na historia da electrónica de bailar deste país: dúas bombas lanzadas en catapulta directamente á pista de baile nunha amalgama exquisita para o oído, o corpo e a celebración colectiva. Pasarán os anos e non haberá benzodiazepinas para parar as convulsións tecno dun disco que se ergue como un automatismo perfecto para enfrontar o período que virá tras a peste moderna: a era poscovid.
“Pensar el tiempo (con Abel de Los Vinagres)”, “Paranoia”, “El tren de la bruja” ou “Sol y sombra (con Las Negris)” teñen a virtude do pop atemporal, a frescura da urxencia e o sabor do creado con alma. Nin Joe nin Aaron necesitan de ningún papel de agasallo para envolver este disco. As obras de arte non se envolven: créanse, móstranse, compártense e desfrútanse en cerimonia rave. Necesitabamos un disco así feito por un trovador tecno onde o sensible enzarza co brutal do hedonismo nunha percepción sensorial do todo estimulante.
“Velo de Maya”, “Vamos a limpiar”, “Happy birthday” e “Así soy yo” tamén conforman o corpus electrónico deste brillante exercicio que chegará a súa máxima expresión cando o disfrutemos en directo. Quen non baila non coñece o camiño da vida. Estas cancións vivirán nos rituais porque “Trovador Techno” é cultura de clube.
